داروی Sitagliptinهیچ تاثیری بر افزایش خطر حوادث قلبی ندارد
8 ژوئن 2015- یک کارآزمایی بالینی بر روی بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 با بیماری قلبی عروقی تثبیت شده، نشان داد مصرف داروی کنترل قند خون" sitagliptin" در این بیماران، خطر رویدادهای مهم نامطلوب قلبی عروقی را افزایش نمی دهد.
این کارآزمایی با نام (TECOS)توسط واحد کارآزمایی دیابت دانشگاه آکسفورد (DTU) و موسسه تحقیقات بالینی دوک (DCRI) انجام گردید. نتایج این تحقیق همچنین نشان داد مصرف این دارو موجب افزایش خطر ابتلا به پانکراتیت و سرطان پانکراس نمی شود.
نتایج این تحقیق هشتم ژوئن 2015 ، در هفتاد و پنجمین نشست علمی انجمن دیابت آمریکا در بوستون ارائه شد، و همزمان بصورت آنلاین در مجله the New England Journal of Medicineمنتشر گردید.
محققان به مقایسه ی sitagliptinبا دارونما در14724 بیمار مبتلا به دیابت نوع 2 با بیماری های قلبی عروقی تثبیت شده، در فاصله ی دسامبر 2008 تا ژوئیه 2012 پرداختند. متوسط زمان پیگیری بیماران حدود سه سال بود.
محققان دریافتند افزودن داروی sitagliptinبه مراقبتهای معمول بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 با بیماری های قلبی عروقی تثبیت شده، خطر بستری شدن در بیمارستان برای نارسایی قلبی و یا سایر عوارض جانبی قلبی عروقی را افزایش نمی دهد.
به دلیل افزایش نگرانیها در مورد ارتباط های ممکن بین درمان های مبتنی بر هورمون و تاثیرات آنها بر لوزالمعده، محققان در مطالعه ی TECOSبه بررسی شیوع و مقایسه ی پانکراتیت حاد و سرطان پانکراس در هر دو گروه پرداختند. نتایج این مرحله از تحقیق نشان داد این دو بیماری در میان هر دو گروه غیرشایع بوده و از نظر آماری در میان هر دو گروه تفاوتی ندارد. از نظر عددی، در گروه sitagliptinبیماران مبتلا به پانکراتیت حاد بیشتر و بیماران مبتلا به سرطان پانکراس نسبت به گروه دارونما کمتر بودند.
پروفسور Rury Holmanاز دانشگاه آکسفورد، می گوید: مطالعه یTECOSبه گروه متنوعی از بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 که در معرض خطر قلبی عروقی بالایی قرار دارند، درباره ی مصرف sitagliptinبرای بهبود کنترل قند خون بدون تاثیر بر میزان بروز عوارض قلبی و عروقی و یا نارسایی قلبی، اطمینان خاطر داده است.
دکتر Eric Petersonمدیر اجرایی DCRIمی گوید: مطالعه یTECOSمثال بسیار خوبی از پژوهش های مشترک دانشگاه و صنعت است.
منابع:
http://www.sciencedaily.com/releases/2015/06/150608212609.htm
New England Journal of Medicine, 2015; 150608133014007 DOI: 10.1056/NEJMoa1501352